داركوب سر سرخ
دارکوب سرسرخa
نام فارسی: دارکوب سرسرخa
نام انگلیسی: Middle spotted woodpeckera
نام علمی: Picoides mediusa
خانواده: دارکوبیان (Picidae)a
جمعیت: این پرنده تنها در مناطق جنگلی زیست می‌کند و در مقایسه با سایر پرندگان، جمعیت کمی دارد. اما از میان دارکوب‌ها، دارکوب‌های سرسرخ، بیش‌تر از گونه‌های دیگر در کشور ما زندگی می‌کنند.a
پراکنش: در مناطق وسیعی از غرب پاله آرکتیک(در جغرافیای جانوری به بخشی که شامل اروپا، شمال آسیا و آفریقاست، گویند) پراکنش دارد. در کوهستان‌های شمال اسپانیا، فرانسه و شرق روسیه هم زندگی می کند. در ایران به صورت بومي در جنگل‌های بلوط زاگرس، همچنين نیمه‌ی شمالی البرز دیده می‌شود.a
زیستگاه: این پرنده در جنگل‌های پهن برگ، به خصوص جنگل‌های بلوط، زندگی می‌کند.a
اندازه: طول بدن دارکوب سر سرخ در حدود 21 سانتی‌متر است.a
ریخت‌شناسی: صورتی سفید رنگ، تارکی کاملاً قرمز، منقاری ظریف و زیر تنه‌ای سفید با رگه‌های نازک قهوه ای دارد. زیر دمگاه این پرنده قرمز رنگ است.a
رژیم غذایی: دارکوب سر سرخ از حشره‌ها و میوه‌هایی مانند بلوط تغذیه می‌کند.a
زادآوری: پرنده‌ی ماده در لانه‌ای که در تنه‌ی درخت به شکل سوراخی ساخته است، 4 تا 8 تخم سفید می‌گذارد. جفت نر و ماده 11 تا 14 روز روی تخم‌ها می‌خوابند. جوجه‌ها پس از بیرون آمدن از تخم، 22 تا 23 روز نزد والدین می‌مانند.a
وضعیت حفاظتی گونه: این پرنده نیازی به برنامه‌ی ویژه‌ی حفاظتی ندارد.a
a
مطالب قابل توجه: a
- دارکوب‌ها، پرندگانی هستند که فقط در جنگل‌ها زندگی می‌کنند.a
- شیوه‌ی تغذیه و ویژگی‌های بدنی دارکوب‌ها به صورتی است که به زندگی در جنگل سازگار شده‌اند. ساختار اسکلتی جمجمه دارکوب ها به گونه ای است که مغز را در مقابل اثر ضربه حفظ می کند. داركوب‌ها با منقار بسیار تیز و برنده و با ضربه زدن به تنه‌و ايجاد سوراخ در درختان، با زبان درازشان از حشره‌های موجود در میان تنه تغذیه یا سوراخی برای ذخیره‌ی دانه‌ها یا لانه درست کنند.a
براي چسبيدن به تنه درخت دو انگشت پای این پرنده در جلو و دو انگشت دیگر آن عقب است. دارکوب از دم خود نیز مانند یک اهرم نگهدارنده برای حفظ تعادل در حین ضربه زدن استفاده می‌کند.a
- داركوب سر سرخ معمولاً در سطوح بالاي جنگل و درختان برگ‌ريز سوراخ ايجاد و لانه مي‌سازد. صدای منظم ضربه‌زدن دارکوب‌ها به تنه‌ی درختان نشانه‌ی حضور این پرنده در آن منطقه است.a
a
منابع : a
1- ابراهيمي، مهرگان، فرهنگ‌نامه حيات وحش ايران، نشر طلايي، 1390a
2- منصوري، جمشيد، راهنماي پرندگان ايران، كتاب فرزانه، 1387a
- به پيوند‌ها رجوع شود.a