تشي
تشیa
a
نام فارسی: تشیa
نام انگلیسی: Indian Crested Porcupine a
نام علمی: Hystrix indica a
خانواده: تشی‌ها (Hystricidae)a
جمعیت: نامعلومa
پراکنش: در سراسر قاره‌ی آسیا و در ایران به جز آذربایجان غربی، در تمام استان‌ها پراکنده است.a
زیست‌گاه: تشی در تمام زیست‌گاه‌ها شامل مناطق جنگلی، کوهستانی و بیابانی زندگی می‌کند و در مناطق کوهستانی، بیش‌تر از بیابانی گزارش شده‌است.a
اندازه: طول بدن این جانور 70 تا 90 سانتی‌متر ، طول دم 8 تا 10 سانتی‌متر، طول خارها 18 تا 35 سانتی‌متر و وزن آن 11 تا 25 کیلوگرم است.a
ریخت‌شناسی: تشي بدنی پوشیده از خارهای راه‌راه قهوه‌ای یا سیاه و سفید، به‌طول 25 سانتي‌متر دارد و دو نوع خار بلند و باریک و خار کوتاه و تیز در قسمت انتهایی بدنش قرار گرفته‌است . پاها و دست هایش پهن است و ناخن‌های بلندی دارد.a
رژیم غذایی: همه‌ی قسمت‌های گیاهان (پیاز و ریشه و ... )، استخوان و شاخ حیوانات، غذای تشی را تشکیل می‌دهد.a
زادآوری: تشی ماده در فصل بهار تا پاییز بچه می‌زاید.a
وضعیت حفاظتی: در ایران جمعیت نسبتاَ زیادی دارد و خطری نسل آن را تهدید نمی‌کند.a
a
مطالب قابل توجه: a
1- این حیوان در مناطق گوناگون ایران، با نام‌های متفاوتی شناخته می‌شود. در شمال ایران، به آن تشی می‌گویند. در اصفهان چوله و از یزد تا جنوب ایران، سیخور نام دارد. نام‌های دیگر آن هم عبارت است از: کوله تیغ نه، سیکور، آقلی کرفی، اوخ آتان، سوچر و ... .a
2- تشی بزرگ‌ترین جونده‌ی ایران است. بسیاری، این جونده را با خارپشت اشتباه می‌گیرند. تشی حیوانی شب‌گرد است و به خوردن پیاز و ریشه‌ی گیاهان علاقه‌ی زیادی دارد.a
3- تشی‌ها نمی‌توانند خارهای خود را پرت کنند. آن‌ها در هنگام خطر، خارهایشان را سیخ می کنند تا قیافه‌ی ترسناکی پیدا کنند. ابتدا با تکان دادن آن‌ها و تولید صدا سعی می‌کنند دشمن را فراری دهند . اما اگر تهدید ادامه پیدا کرد، خود را از پشت به حیوان مهاجم می‌کوبند. در این حمله، خارهای شل بدن تشی کنده می‌شود. گاهی هم در حال فرار ناگهان توقف می‌کنند و باعث برخورد حیوان مهاجم با خارهای بدنشان می‌شوند. a
3- با وجود خارهای خطرناک، تنها حیوانی که می تواند تشي را شکار کند، پلنگ است.a
4- در اطراف لانه تشي استخوان يافت مي‌شود. تشی با خوردن استخوان‌ها و شاخ‌هایی که پیدا می‌کند، مواد معدنی مورد نیاز برای رشد خارهای خود را فراهم مي‌كند.a
5- تشی جونده‌ی بسیار محتاطی است که فقط بعد از تاریکی کامل هوا از لانه‌اش بیرون می‌آید و به تنهایی زندگی می‌کند. معمولاً در سوراخ های وسیع و عمیق، شکاف سنگ‌ها، غارها و خرابه‌ها، چاه‌ها و قنات‌های متروک لانه می‌سازد. در طول روز، در این لانه‌ها، که ورودی‌های متعدد و بسیار وسیعی دارد، باقی می‌ماند و استراحت می‌کند.a
6- در برخی مناطق، گوشت تشی را می‌خورند.a
a
منابع : a
1- ابراهيمي، مهرگان، فرهنگ‌نامه حيات وحش ايران، نشر طلايي، 1390a
2- ضيايي، هوشنگ، راهنماي صحرايي پستانداران ايران، سازمان حفاظت محيط زيست، 1375 a