قره سو
رودخانة قره سوa
كليات: a
قره سو از رودخانههاي مستقل زير حوضه گرگانرود است كه در شهرستان‌هاي گرگان، كردكوي و بندر تركمن جريان دارد.a
سرچشمه: a
رودخانة قره‌لو يا سياه آب از دامنه‌هاي شمالي كوه‌هاي البرز شرقي واقع در جنوب گرگان سرچشمه مي‌گيرد. شاخه اصلي رودخانه بنام گرمابدشت كه از تلاقي رودهاي امامزاده ولاله بند تشكيل مي‌شود از دامنة‌كوه يزدكي با ارتفاع 3650 متر در 35 كيلومتري جنوب شرقي گرگان نشأت مي‌گيرد.a
رودخانههاي فرعي: a
اين رودخانه آب رودهاي فرعي لاله‌بند، امامزاده، قلندر آيش، شصت كلا،گرمابدشت، خشكه رود، انجير آباد، تول چشمه وچهل و چهار آب را دريافت نموده و به خليج گرگان مي‌ريزد.a
آبادي‌هاي محل گذر: a
قره‌سو از آبادي‌هاي ميرمحله، تورنگ تپه، نوره حاجي شريف، قله جيق، دليجه، شورحيات، قره، صحنه عليا، اسلام تپه، گاميشلي، قره تپه، صفر حاجي، آنا حاجي، سي جوال، نياز‌آباد و قره سو عبور مي‌كند.a
طول، عرض،عمق: a
طول رودخانه حدود 80 كيلومتر مي‌باشد كه در بستر كوهستاني، جنگلي و جلگه‌اي جريان دارد.a
پهناي قره‌سو 15 تا 30 متر و عمق متوسط آن از 4 تا 5 متر متغير است.a
جهت جريان رودخانه از محل سرچشمه به سمت شمال است كه پس از ورود به دشت گرگان و پس از تلاقي با زه‌آب‌هاي دشت به طرف غرب منحرف مي‌شود و در روستاي قره‌سو وارد خليج گرگان مي‌گردد.a
وسعت: a
وسعت حوضه آبريز اين رودخانه بيش از 1500 كيلومترمربع مي‌باشد. بيشتر مساحت حوضه كوهستاني پوشيده از جنگل است.a
ساير اطلاعات: a
بستر رودخانه در برخي مناطق به صورت بركه يا به اصطلاح محلي نارود و در دشت گرگان به موازات رود گرگان حركت مي‌كند و در بخش سفلي تشكيل يك دلتاي باتلاقي را مي‌دهد و با فاصله 18 كيلومتر از گرگانرود وارد خليج‌گرگان مي‌شود. شيب متوسط رودخانه بيش از 0/1 درصد مي باشد.a
قره سو جزو رودهاي دائمي است بنابر اين ميزان آبدهي متوسط سالانه آن حدود 53/6 ميليون متر مكعب و دبي آن حدود 34/7 مترمكعب در ثانيه مي‌باشد.a
قسمت اعظم آب شاخه‌هاي قره لو قبل از ورود به بستر اصلي آن مورد استفاده كشاورزي قرار مي‌گيرد.a
منابع : a
افشين، يدالله، رودخانه هاي ايران، جلد دوم، وزارت نيرو و شركت مهندسين مشاور جاماسب،1373.a
مفخم پايان، لطف الله، فرهنگ رودهاي ايران، سازمان جغرافيايي كشور،1353.a
جعفري، عباس، گيتاشناسي ايران، جلد دوم (رودها و رودنامه هاي ايران)، گيتاشناسي، 1376.a
بديعي، ربيع، جغرافياي مفصل ايران، اقبال، 1362.a