آب سيروان
a
a
رودخانة آب سيروان (سيروان)a
كليات: a
رودخانه آب بيرون از رودخانه‌هاي مرزي بوده كه در دو استان كردستان و كرمانشاه جريان دارد كه آبهاي مناطق وسيعي از غرب ايران را جمع كرده و به خاك عراق مي‌برد. طولاني‌ترين رودخانه بخش كردستان ايران است. a
پيشينيه: نام قديم سيروان در زبان‌‌يوناني، ليگوس بوده است. ايرانيان به آن شيروان هم مي‌گفتند.a
سرچشمه: a
آب سيروان از دو شاخه مهم گاوه رود و قشلاق در محل بنام هادي آباد در جنوب سنندج تشكيل مي‌گردد، سپس با شاخه‌اي مهم ديگر بنام آزاد رود يا چم گوره در محلي به نام سرو آباد تلاقي پيدا كرده و سيروان اصلي شكل مي‌گيرد.a
آبهاي تشكيل دهنده سيروان از ارتفاعات هزارخاني غرب همدان، دامنه‌هاي شمالي ارتفاعات شاهوار و دامنه‌هاي جنوبي كوه‌هاي چهل چشمه نشأت مي‌گيرند.a
رودخانه‌هاي فرعي: a
رودخانه‌هاي گاوه رود، پاوه، چم مره، خيل، ليله، چم گردلان در ايران به آن ملحق مي‌گردد.a
آبادي‌هاي محل گذرa
رودخانه‌هاي سيروان از آبادي‌هاي بل‌بر، سلين، نوين، درگه، گيلوان، هجيچ، هروي، شيخان، گليندشت، ژاله، لانه‌وان، ليمه، و پگه گذشته و حوضة آبريز آن شامل شهرهاي سنندج، مريوان، پاوه، قصر شيرين، سرپل ذهاب، گيلانغرب، نوسود و جوانرود مي‌شود.a
طول، عرض، عمقa
طول آب سيروان از سرچشمه‌اصلي يعني گاوه رود 270 كيلومتر و بعد از تشكيل سيروان اصلي يعني پس از تلاقي با چم گوره بيش از 100 كيلومتر ميباشد.a
عرض آن 70 متر و متوسط عمق آن بيش از 1/5 متر است.a
جهت جريان آن از شمال شرقي به جنوب غربي است.a
وسعتa
مساحت حوضة آبريز آب سيروان 13900 كيلومترمربع ميباشد كه بخش اعظم آن (حدود 12300 كيلومتر مربع) كوهستاني و قسمت كمي (حدود 1600 كيلومترمربع شامل نواحي دشت و كوهپايه‌اي است.a
ساير اطلاعات: a
آب سيروان بعلت جريان آن در دره‌هاي عميق و شرايط خاص منطقه به صورت كاملاً محدودي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. رژيم آبي سيروان دائمي از منابع برف و باران است و آبدهي سالانه آن 2700 ميليون متر مكعب و دبي آن به طور متوسط 90/8متر مكعب است.a
متوسط شيب آن كمتر از يك درصد است.a
آب سيروان در مرز ايران و عراق به نام دياله جريان يافته به سد دربندي‌خان در عراق مي‌ريزد.a
منابع : a
افشين، يدالله، رودخانه هاي ايران، جلد اول، وزارت نيرو و شركت مهندسين مشاور جاماسب، 1373.a
مفخم پايان، لطف الله، فرهنگ رودهاي ايران، سازمان جغرافيايي كشور،1353.a
جعفري، عباس، گيتاشناسي ايران، جلد دوم (رودها و رودنامه هاي ايران)، گيتاشناسي، 1376.a