آگاماي سر وزغي ايراني
آگامای سَروَزغی ایرانیa
a
نام فارسي: آگامای سروَزَغی ایرانیa
a
نام انگليسي: Persian toad - headed agamaa
a
نام علمي: phrynocephalus persicusa
a
خانواده: آگاماها (agamidae)a
a
a
جمعيت: نامعلومa
a
پراکنش: آگامای سروَزغی ایرانی در آذربایجان، ارمنستان، شرق ترکیه و ایران پراکنده است. در ایران این گونه در قم، تهران، اصفهان، فارس، مركزي، قزوين، زنجان، اردبيل، آذربايجان غربي و آذربايجان شرقي زيست می‌کند.a
a
زيست‌گاه: این‌گونه در دشت‌های نيمه‌خشک، با خاک شنی یا رسی آمیخته با سنگ‌ریزه با پوشش گیاهی اندک، در مجاورت آب‌راهه‌ها همراه با پوشش گياهي اندك یا زمین‌های کشاورزی زندگی می‌کند.a
a
اندازه: از نوک پوزه تا انتهای دم آگامای سروزغی حداکثر 116 میلی‌متر است.a
a
ريخت‌شناسي: در این‌گونه، سرگرد و شبیه به سر وَزغ است. منفذ گوش در آن‌ها دیده نمی‌شود. بدن پهن شده و دم کوتاه است. فلس‌های پشتی یکنواخت نیست و برخی ناخن مانند و بیرون‌زده است. سطح پشتی قهوه‌ای روشن یا خاکستری با لکه‌های پراکنده است و به خصوص دو لکه‌ی لوبیایی شکل صورتی با لبه‌ی آبی روی گردن آن دیده می‌شود. دم دارای لکه‌های تیره‌ی جانبی است.a
a
رژيم غذايي: آگامای سروزغی از انواع حشره مثل مورچه، سوسک و گاهی نیز از مواد گیاهی نظیر برگ و میوه‌ی بوته‌ها تغذیه می‌کند. a
a
زاد‌آوري: آگامای ماده در فصل بهار تخم می‌گذارد و لقاح آن داخلی است.a
a
وضعيت حفاظت: a
a
a
مطالب قابل توجه: a
a
1- آگامای سروغی را بیش‌تر هنگامی می‌توان مشاهده کرد که که روی سنگ یا کنار بوته‌ای نشسته‌اند و حمام آفتاب می‌گیرند. آن‌ها با این کار، دمای بدنشان را تنظیم می‌کنند.a
a
2- آگاماها، مارمولک‌هایی با جثه‌ی کوچک تا متوسط و روز فعال هستند که طول آن‌ها هرگز از 45 سانتی‌متر بیش‌تر نمی‌شود. سری بزرگ، گردنی مشخص و بدنی چاق دارند و پولک‌های آن‌ها عموماً زبر است و برجستگی‌های خار مانندی دارد. a
3- سرعت حرکت آن‌ها در مقایسه با سایر مارمولک‌ها کمتر است. به‌همین سبب، برای دور ماندن از چشم شکارچیان، رنگ‌آمیزی آن‌ها مانند محیطی می‌شود که در آن زندگی می‌کنند.a
4- آگاماهای سروزغی توسط برخی پرندگان، مارها، روباه‌ها، گربه‌ها شكار مي‌شوند.a
a
مآخذ: a
1- ابراهيمي، مهرگان، فرهنگ‌نامه حيات وحش ايران، نشر طلايي، 1390a
2- رستگار پوياني، نصر‌الله، راهنماي صحرايي خزندگان ايران، جلد اول( سوسماران)، دانشگاه رازي، 1385a
3- محمديان، حسن، خزندگان و دوزيستان ايران، شب‌پره، 1382a